شنبه پرواز

دایی من «شهید» شد. یکی از شهدای انفجار پایگاه ملارد سپاه بود. از کودکی قبل از آنکه ازدواج کند با هم بودیم، بعد از ازدواج هم چند سالی در یک خانه زندگی می کردیم. وقتی کوچک بودم با هم مسجد شهدا می رفتیم، مرا روی شانه اش می گذاشت تا عزاداری را تماشا کنم. با او بود که با خیلی چیزها آشنا شدم. خلاصه محبتش را در تمامی دوران زندگی ام از دور و نزدیک چشیده ام. همین آخری ها ذوق کردن هایش از اینکه ازدواج کردم و کارهایی که در مراسم عقد من کرد که تا آنوقت ندیده بودم. با همه مشغله اش آمده بود و از مراسم ما فیلم برداری می کرد و چقدر سعی می کرد که درست برگزار شود. من تنها نبودم همه دوستان و آشنایان دغدغه او و پیگری او را برای حل مشکل شان را دیده بودند.   محبت و دوست داشتنم را جمع کنید با شهادت، آن هم با بدنی بی سر، با بدن سوخته و تکه پاره، حق می دهد جزع و فزع کردن را. بگذریم که ان شاءالله در نزد خداوندو اباعبدالله متنعمند، اینها برای دوری ماست از آنها! عیبی هم ندارد این ناراحتی ها و اشک ریختن ها! هنوز هم نبودنش باورم نمی شود!
من اینها را حادثه و اتفاق نمی بینم، قضا و قدر الهی هم قطعه های منفصل هم نیست! یک مجموعه کاملاً مرتبط و پیچیده است که خیلی نمی شود تحلیلش کرد. این شهادت برای من خیلی حرف ها داشت و مرا به خیلی چیزها نزدیک کرد که چندان جای گفتنش نیست! کمترینش این است که جای پایی در مزار و قطعه شهدا بازکرد!
با صبا در چمن لاله سحر می‌گفتم
که شهیدان که‌اند این همه خونین کفنان
گفت حافظ من و تو محرم این راز نه‌ایم
از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان

برگرفته از http://ba.razedel.ir/archives/631#comments